Charlie is 16, misschien net 17, en de jongste in de bunker. Vlak voor de ramp was ze vooral bezig met haar eigen wereld: populaire vriendengroepen, kleine ruzies, en experimenten met dingen die niet mochten. Toen haar ouders verdwenen, zwierf ze een tijd alleen rond. Dat vertelde ze nooit aan iemand—liever zegt ze dat ze rijk was dan dat ze toegeeft hoe eenzaam ze was.

In de bunker doet Charlie officieel een soort verpleegkundige opleiding bij Lenka, maar in werkelijkheid doet ze dat vooral omdat ze geen zin had om met Marek de wc’s schoon te maken. Ze kan best helpen als het moet, maar liever hangt ze rond, luistert ze muziek of klaagt ze over hoe saai alles is. Haar grote talent is liegen—ze kan overtuigend elke smoes verzinnen. Maar wie goed oplet, ziet dat ze soms stiekem oplettend naar Evy kijkt, of zacht tegen Limo praat als niemand luistert.

Charlie vindt veel dingen ‘stom’, maar ze heeft ook een soort ruwe loyaliteit. Ze is misschien niet de eerste die je vertrouwt, maar wel iemand die soms dingen zegt waar anderen geen woorden voor hebben—recht door zee, zonder opsmuk.

Hoe is Charlie in de groep?
Charlie is lui, nuchter en lijkt nergens echt veel om te geven. Ze kan bot uit de hoek komen en maakt grappen als het eigenlijk niet gepast is. Maar onder dat masker van onverschilligheid is ze nieuwsgierig en merkt ze meer op dan ze laat blijken.

Hoe ziet de groep haar?
De meesten vinden haar een beetje irritant—ze doet altijd alsof niets belangrijk is en heeft nooit zin om mee te helpen. Toch vinden ze haar eerlijkheid soms verfrissend, en ze weten dat Charlie stiekem een zachtere kant heeft, vooral tegenover de meest kwetsbaren.

Sterke kant:
Ze is scherp, leugenachtig op een slimme manier, en ze laat zich niet zomaar emotioneel meeslepen.

Kwetsbaarheid:
Haar neiging alles weg te lachen of te bagatelliseren, omdat ze niet durft te voelen hoe erg ze het eigenlijk vindt.

Cleo is eind twintig, een slimme, praktische vrouw die voor de ramp werkte als klusjesvrouw en loodgieter. Ze was gewend om elk probleem met haar handen op te lossen: een lekkende kraan, een kapotte schakelaar, een piepende deur. Die creativiteit is haar grootste kracht geworden in de bunker, waar niets zomaar vervangen kan worden en je met weinig middelen veel moet maken.

Als een van de twee buitengangers voelt Cleo zich extra verantwoordelijk. Ze is ervan overtuigd dat het haar schuld is als ze geen eten of bruikbare spullen vindt. Die druk maakt haar soms onrustig, vooral omdat iedereen afhankelijk is van wat zij en Sura mee terugbrengen. Toch is Cleo het liefst buiten: daar voelt ze zich vrij, kan ze rennen, zoeken, en het idee vasthouden dat de wereld ooit weer bewoonbaar zal worden.

Binnen heeft Cleo iets zachts: ze vlecht graag haar eigen haar en dat van anderen. Voor haar is het een ritueel dat hoop symboliseert—haar groeit altijd weer, hoe erg alles ook wordt. In een hoek van de bunker bewaart ze stiekem een kleine sourdoughstarter, zodat ze ooit weer vers brood kan bakken. Misschien is dat wel haar droom: op een dag een warm brood breken met iedereen die het overleefd heeft.

Hoe is Cleo in de groep?
Cleo is de praktische doener. Ze klaagt niet, maar pakt gewoon gereedschap en fikst het. Ze heeft oog voor details en weet altijd verrassende oplossingen te vinden als iets kapot is. Ze is rustig en vriendelijk, maar als het erop aankomt, neemt ze resoluut de leiding—zeker als iemand zonder ervaring met haar mee naar buiten wil.

Hoe ziet de groep haar?
Veel mensen hebben respect voor haar inventiviteit en haar kalme energie. Anderen vinden haar soms te lichtvoetig, omdat ze het gevaar buiten niet altijd even zwaar aan lijkt te zetten. Maar iedereen weet dat Cleo zich verantwoordelijk voelt voor hun voortbestaan.

Sterke kant:
Haar vindingrijkheid en onverwoestbare praktische instelling: Cleo kan overal iets van maken.

Kwetsbaarheid:
De diepe angst om anderen teleur te stellen als ze niets vindt buiten, en haar neiging om verantwoordelijkheid op zich te laden die niet altijd van haar hoeft te zijn.
Evy is begin dertig, een zachte, idealistische vrouw die voor de ramp werkte in een bloemenwinkel. Ze hield ervan om boeketten samen te stellen en ze zelf te bezorgen, omdat ze zag hoe bloemen een sombere dag konden veranderen in iets hoopvols. Dat kleine gebaar—iets moois geven in moeilijke tijden—was wat ze het liefst deed.

Toen de wereld kapotging, besloot Evy iets te doen wat bijna niemand durfde: ze liet zich insemineren, omdat ze geloofde dat een kind misschien het verschil zou maken tussen opgeven en opnieuw beginnen. Maar nu, hoogzwanger in de bunker, is alles moeilijker dan ze ooit had gedacht. Evy is gevoelig voor stress, kan niet tegen paniek, bloed of dood. Soms sluit ze zich af met haar oude walkman, waarin nog een paar liedjes staan die haar herinneren aan een tijd waarin alles groeide.

Evy is in alles het tegenovergestelde van haar stoere vriendin Quinn. Waar Quinn vuil en fel is, is Evy licht en zacht. Waar Quinn eerst problemen oplost, voelt Evy eerst alles. Maar ze delen iets onbreekbaars: de overtuiging dat het de moeite waard is elkaar niet los te laten, wat er ook gebeurt.

Hoe is Evy in de groep?
Evy is vriendelijk, zacht en probeert altijd troost te bieden, al is het maar door een hand vast te houden. Ze praat niet luid en neemt zelden het voortouw, maar ze herinnert iedereen eraan dat er nog iets te verliezen is. In crisissituaties kan ze het niet aan om te kijken en trekt zich terug.

Hoe ziet de groep haar?
De meesten vinden haar kwetsbaarheid ontwapenend en willen haar beschermen. Anderen begrijpen niet hoe iemand zo gevoelig kan overleven in deze omstandigheden. Toch weet iedereen: Evy zou alles geven om een ander gerust te stellen, als ze maar kon.

Sterke kant:
Haar onvoorwaardelijke zachtheid en haar geloof dat zorg en schoonheid ertoe doen, zelfs als alles verwoest is.

Kwetsbaarheid:
Haar stressgevoeligheid en haar angst voor dood en chaos, die haar soms verlammen als anderen haar nodig hebben.

Lenka is begin twintig, een jonge vrouw die kort voor de ramp als verpleegkundige in opleiding werkte. Toen de kernramp alles verwoestte, verloor ze haar familie. Dat schuldgevoel—dat ze hen niet heeft kunnen beschermen—draagt ze elke dag bij zich. Het drijft haar om koste wat kost iedereen te helpen die nog over is.

In de bunker heeft Lenka zichzelf tot onofficieel hoofd van de medische zorg uitgeroepen. Ze kan snel handelen en beschikt over flinke basiskennis, maar diep vanbinnen weet ze dat haar opleiding niet voltooid was. Ze speelt de rol van zelfverzekerde redder, terwijl ze soms geen idee heeft of ze het juiste doet. Dit geheim houdt ze angstvallig verborgen, uit schaamte en de overtuiging dat mensen haar anders niet meer zouden vertrouwen.

Ondanks haar jonge leeftijd is Lenka bereid haar leven te geven—ook letterlijk, als dat zou betekenen dat anderen kunnen overleven. Haar kracht om telkens op te staan komt voort uit de gedachte dat stilzitten niemand redt.

Hoe is Lenka in de groep?
Lenka is de eerste die actie onderneemt als er problemen zijn. Ze is daadkrachtig, snel, en vaak degene die een crisis probeert te beheersen. Veel groepsleden zien haar als een belangrijke steunpilaar, iemand die in elk geval iets doet en niet bij de pakken neerzit.

Hoe ziet de groep haar?
De meesten hebben groot respect voor haar inzet en haar moed. Tegelijkertijd vinden sommigen haar star en moeilijk benaderbaar als het gaat om samenwerken: ze kan fel reageren op iedereen die volgens haar niet genoeg zijn best doet om te overleven. Er gaat een zekere hardheid van haar uit, omdat ze altijd op scherp staat.

Sterke kant:
Haar vastberadenheid en onvoorwaardelijke inzet om anderen te beschermen, zelfs als dat ten koste gaat van zichzelf.

Kwetsbaarheid:
Ze voelt zich stiekem een bedrieger, omdat ze geen volwaardige verpleegkundige is. Die onzekerheid knaagt aan haar en maakt dat ze soms harder, koppiger en strenger wordt dan nodig is.

Leon is 18 jaar, een jonge man die al sinds zijn zestiende in bunker 2311 woont. Zijn jeugd bracht hij door in een weeshuis waar hij leerde dat je vooral op jezelf moest rekenen. Toen er geen plek meer voor hem was, zwierf hij samen met zijn beste vriend over straat. Ze stalen hun eten, sliepen onder bruggen en droomden van een plek die veilig genoeg was om even te blijven.

Toen de kernramp alles verwoestte, raakten ze elkaar kwijt. Leon kwam terecht in een andere bunker dan zijn vriend, en kreeg daar een voorstel: als hij informatie zou doorgeven over bunker 2311, zouden ze proberen te herenigen wat er van hun vriendschap over was. Sindsdien schrijft Leon alles op in zijn logboek—wie ziek is, hoeveel eten er is, welke spanningen er spelen. Elke paar weken sluipt hij naar de communicatieapparatuur om berichten te sturen.

Maar het is nooit zwart-wit geweest. Leon is in de bunker gaan geloven in het samen overleven, en in de mensen die hem hebben opgenomen. Zijn scherpe humor is zijn schild: als hij grappen maakt, stelt niemand te veel vragen. Toch leeft hij in spanning dat hij op een dag betrapt wordt, en moet toegeven dat hij niet alleen hier is om te helpen, maar ook om een ander te beschermen.

Marek is midden dertig, een bedachtzame man die voor de ramp schoolmeester was. Hij had een klein klaslokaaltje en woonde met zijn vrouw en dochtertje aan de rand van de stad. Sinds de kernramp leeft hij met de overtuiging dat zijn dochter en vrouw in een andere bunker zitten—misschien veilig, misschien niet. Die onzekerheid drijft hem soms tot wanhoop.

In de bunker zorgt Marek voor de hygiëne en het schoonhouden van alle ruimtes. Hij beweegt zich bijna onzichtbaar door de gangen, altijd bezig, altijd op zoek naar iets wat hij “toevallig nog nodig heeft”. Want Marek heeft een tweede gezicht: hij is kleptomaan. Hij kan het niet laten kleine dingen mee te nemen en op te bergen, misschien als manier om controle te houden in een wereld waarin niets zeker is.

Veel van wat hij verzamelt, gebruikt hij nooit. Maar één ding had hij altijd apart gehouden: een klein snoepje, bewaard voor zijn dochter als hij haar ooit weer zou zien. Wanneer het wilde kind de bunker binnenkomt en in paniek probeert te vluchten, geeft Marek haar dat snoepje zonder aarzelen. Op dat moment beseft hij dat hij, ondanks alles, nog steeds de zorgzame vader is die hij ooit was.
Hoe is Marek in de groep?
Marek is een stille, bedachtzame aanwezigheid. Hij valt niet op, maar is overal. Hij kent elke nis, elk voorraadhok en elke scheur in de bunker. Terwijl hij schoonmaakt, luistert hij aandachtig naar gesprekken, zonder zich er altijd mee te bemoeien. Soms lijkt hij wat schichtig of nerveus als iemand hem te direct aanspreekt, vooral als hij betrapt wordt terwijl hij iets wegstopt “voor later”.

Hoe ziet de groep hem?
De meeste mensen vinden hem vriendelijk, als een soort wandelend geheugen van hoe dingen horen te zijn: ordelijk, netjes, onder controle. Anderen vinden hem wat vreemd, omdat hij altijd kleine dingen verzamelt en nooit vertelt waar hij het laat. Toch waarderen velen dat hij kalm blijft en dat hij oog heeft voor details die anderen over het hoofd zien.

Sterke kant:
Zijn zorgzaamheid, zijn nauwkeurigheid, en zijn vermogen om dingen op te merken die niemand anders ziet.

Kwetsbaarheid:
Zijn heimelijke kleptomanie, ontstaan uit verdriet en onzekerheid, en zijn diepe heimwee naar zijn gezin.

Quinn is eind twintig, een technicus die voor de ramp werkte in een grote werkplaats waar ze alles repareerde wat kapotging—van motoren tot elektrische systemen. Ze had nooit verwacht dat die kennis op een dag het verschil zou maken tussen leven en dood. Nu zorgt ze ervoor dat de luchtfilters draaien, de stroom werkt en niemand stikt in het donker.

Quinn heeft een scherpe tong en een houding die duidelijk maakt dat je haar beter niet tegen je kunt krijgen. Haar armen zijn bedekt met tatoeages—herinneringen aan vrienden, dromen en oude vrijheden.

Sinds de ramp rookt ze niet meer, maar ze mist het elke dag. Soms wrijft ze gedachteloos over het plekje op haar vest waar ze vroeger haar pakje sigaretten bewaarde. Ondanks haar stoere uiterlijk is er één iemand voor wie ze onvoorwaardelijk zacht is: haar vriendin, die haar herinnert aan een kant van zichzelf die nog altijd kwetsbaar is. In de bunker is Quinn de eerste die zegt wat ze denkt en de laatste die een schroef laat zitten.

Hoe is Quinn in de groep?
Quinn is direct, pragmatisch en niet bang om haar mening te geven. Als er iets stukgaat, gaat ze aan de slag—geen drama, gewoon oplossen. Ze praat weinig over zichzelf en gebruikt humor met een scherp randje. Toch voelt iedereen dat je op haar kunt rekenen als het echt misgaat.

Hoe ziet de groep haar?
Veel mensen hebben respect voor haar kennis en haar kalme aanpak in crisissituaties. Sommigen vinden haar wat intimiderend—ze ziet er stoer uit en zegt precies wat ze denkt. Maar wie haar beter kent, weet dat haar loyaliteit onbreekbaar is.

Sterke kant:
Haar technische inzicht en haar vermogen om koel te blijven onder druk.

Kwetsbaarheid:
Haar heimwee naar het oude leven, haar sigaretten en vrijheid, en haar diepe angst dat ze haar vriendin ooit niet meer kan beschermen.

Sara is 18 jaar, een slimme en nieuwsgierige jonge vrouw die is opgegroeid als schipperskind. Haar ouders voeren op een binnenvaartschip en ze bracht veel tijd door in internaten waar je moest leren samenleven met kinderen die je niet zelf had uitgekozen. Misschien is het daarom dat ze zich in de bunker minder verloren voelt dan anderen: het is niet nieuw voor haar om routines, schema’s en een soort surrogaatgezin te hebben.

Voor de ramp zat Sara op het VWO. Ze was altijd degene die alles wilde begrijpen en tot op de komma wilde weten hoe dingen in elkaar zaten. Die eigenschap is in de bunker alleen maar sterker geworden. Als inventarisbeheerder telt ze obsessief alle blikken doperwten, rantsoenen en rollen toiletpapier. Ze schrijft het allemaal op in haar notitieboek, potlood altijd achter haar oor.

Soms drijft ze anderen tot wanhoop omdat ze iedere schatting wil controleren. Toch kan niemand echt boos op haar blijven. Onder haar behoefte aan controle schuilt een meisje dat nog altijd gelooft dat haar ouders misschien ergens op het water zijn, veilig in hun schip, wachtend tot ze haar weer vinden.

Hoe is Sara in de groep?
Sara is precies, volhardend en soms een tikje irritant. Ze heeft weinig geduld voor slordigheid en geeft graag haar grenzen aan, wat anderen soms “Gen Z-attitude” noemen. Maar ze is ook loyaal en heeft een ontwapenend enthousiasme voor elk klein detail.

Hoe ziet de groep haar?
De meesten vinden haar pietluttigheid vermoeiend, vooral als ze weer eens begint over hoeveel toiletpapier er is verbruikt. Maar iedereen weet dat zonder haar niets bijgehouden zou worden. Haar eerlijkheid maakt dat je altijd weet waar je aan toe bent.

Sterke kant:
Haar scherpe oog voor detail, haar toewijding en haar geloof dat als je maar alles bijhoudt, je niet hoeft te verdwalen.

Kwetsbaarheid:
Haar onzekerheid achter haar drang naar controle, en haar stille hoop dat haar ouders nog ergens op haar wachten.

Sven is 23 jaar, een jonge man met een verleden dat zwaarder is dan de bunker zelf. Zijn jeugd bestond uit verwaarlozing, mishandeling en misbruik. Na een grensoverschrijdend geweldsincident waarbij hij zijn ouders doodde, leefde hij jarenlang in tunnels en op straat, totaal afgesneden van vertrouwen en menselijke warmte.

Hij heeft geleerd om te overleven met niets—een vaardigheid die hem in de bunker onmisbaar maakt. Sven weet hoe je energie spaart, hoe je kleine beetjes eten slim verdeelt, hoe je dagen zonder zon of slaap doorkomt. Zijn graffiti en parkour waren vroeger de enige manieren waarop hij zijn vrijheid voelde.

Nu, als coördinator in de bunker, lijkt hij kil en afstandelijk, maar zijn wantrouwen is niets anders dan een schild om te voorkomen dat hij opnieuw gekwetst wordt. Toch begint er langzaam iets te verschuiven: omdat anderen hem blijven betrekken en niet opgeven, voelt hij dat er een klein sprankje hoop is. Hij is nog niet klaar om het toe te geven, maar ergens groeit de gedachte dat hij misschien toch meer waard is dan alleen zijn trauma’s.

Hoe is Sven in de groep?
In het begin is Sven zwijgzaam en wantrouwend. Hij reageert vaak kortaf en kan scherp uithalen als hij het idee heeft dat iemand dom, traag of egoïstisch is. Maar hij is ook degene die in crisissituaties opvallend kalm en doelgericht blijft. Hij neemt verantwoordelijkheid en kan knopen doorhakken zonder eindeloos overleg.

Hoe ziet de groep hem?
Veel groepsleden hebben een soort respect (of zelfs ontzag) voor hem omdat hij onverschrokken lijkt. Sommigen zijn bang voor zijn harde manier van spreken. Anderen zien door zijn façade heen en proberen contact te houden, omdat ze voelen dat hij eigenlijk diep geraakt en beschadigd is.

Sterke kant:
Zijn vermogen om te overleven onder elke omstandigheid, zijn discipline en zijn onbuigzame wil om nooit meer een slachtoffer te zijn.

Kwetsbaarheid:
Zijn diepgewortelde overtuiging dat niemand echt te vertrouwen is en dat hij uiteindelijk altijd alleen zal blijven. Dat wantrouwen maakt het moeilijk om liefde of steun te aanvaarden, terwijl hij het juist nodig heeft.

Stella is begin twintig, een jonge vrouw die ooit student was, waarschijnlijk biologie of aardrijkskunde, maar vooral bekend stond om haar vrolijke verhalen en haar gitaar. Waar anderen zich zorgen maakten over wat ze verloren hadden, had Stella het gevoel dat alles ooit wel weer goed zou komen. Die onwankelbare overtuiging maakt haar een rustpunt in de bunker—en soms een klein beetje irritant, omdat niets haar echt uit het veld lijkt te slaan.

Als kokkin zorgt Stella ervoor dat iedereen te eten heeft, hoe beperkt de voorraad ook is. Ze verzint recepten uit niets en weet precies hoe je zelfs de laatste restjes nog bruikbaar maakt. Maar het belangrijkste ingrediënt dat ze toevoegt is humor: Stella zingt ongegeneerde liedjes over alles wat misgaat, zoals een soort post-apocalyptische Phoebe Buffay. Haar scherpe observaties verpakt ze in vrolijke coupletten die soms nét iets te eerlijk zijn.

Toch is Stella niet alleen maar zacht. Wie denkt haar of een kwetsbaar groepslid pijn te kunnen doen, ontdekt dat haar vrolijkheid niet betekent dat ze geen grenzen stelt. Dan staat ze, gitaar aan de kant, met een keukenmes in haar hand en een blik die je niet gauw vergeet.
Hoe is Stella in de groep?
Stella is de zonnestraal in de bunker: altijd een grap klaar, altijd een glimlach. Ze relativeert, maakt muziek en weet hoe je spanning kunt breken. Maar als de sfeer te grimmig wordt, kan ze fel uit de hoek komen om ruzie te beslechten.

Hoe ziet de groep haar?
De meesten zijn dol op haar, juist omdat ze het licht bewaart. Sommigen vinden haar luchtigheid soms onbegrijpelijk. Maar niemand kan ontkennen dat Stella precies aanvoelt wanneer er getroost, gelachen of juist ingegrepen moet worden.

Sterke kant:
Haar levenslust, humor en vermogen anderen hun zorgen even te laten vergeten.

Kwetsbaarheid:
Haar neiging alles met luchtigheid op te lossen, zelfs als er iets echt ernstigs speelt.

Sura is begin dertig, een ex-marinier die jaren in een strak regime werkte voordat alles instortte. Ze is opgegroeid in een stabiel gezin en heeft haar hele volwassen leven in dienst gestaan van orde en veiligheid. Die discipline en haar vermogen om in extreme omstandigheden te overleven maken haar de natuurlijke keuze als buitenganger.

Voor de ramp leidde Sura missies in conflictgebieden en leerde ze haar emoties te beheersen. Maar onder dat zelfverzekerde oppervlak zit een gevoelig hart dat niet tegen onrecht en leed kan. Ze voelt zich verantwoordelijk om alles en iedereen te beschermen—zelfs vreemden. Dat is haar kracht, maar ook haar zwakte: ze heeft al meer dan eens mensen van buiten meegenomen, wat tot felle discussies leidde in de bunker.

Haar grootste angst is dat de wereld nooit meer veilig wordt en dat ze zal moeten toekijken hoe anderen sterven zonder dat ze kan helpen. Toch staat ze elke dag op, gedreven door het idee dat discipline en compassie samen de enige manier zijn om niet hun menselijkheid te verliezen. Als Sura na een tocht buiten terugkeert, weet iedereen dat ze net zo goed op zoek is naar hoop als naar eten.

Hoe is Sura in de groep?
Sura is een soort rots in de branding. Ze is altijd degene die plannen maakt, de risico’s inschat en beslissingen neemt als niemand anders durft. Haar ervaring als marinier geeft haar gezag en een natuurlijke autoriteit. Maar wie beter kijkt, ziet dat ze in stilte veel piekert over de morele grenzen van overleven.

Hoe ziet de groep haar?
De meesten hebben groot vertrouwen in haar oordeel en respecteren haar moed. Tegelijkertijd vinden sommigen haar te zacht als het gaat om het binnenhalen van vreemden. Haar neiging om anderen te helpen kan het groepsbelang in gevaar brengen. Maar bijna iedereen voelt dat ze haar hart op de juiste plek heeft.

Sterke kant:
Onverwoestbare discipline, praktische kennis en een onwrikbare plichtsgevoel om anderen te beschermen.

Kwetsbaarheid:
Haar medeleven maakt dat ze soms niet hard genoeg grenzen stelt, waardoor ze risico’s neemt die haarzelf en de groep in gevaar brengen.

Lana is begin dertig, een vrouw die altijd meer wist dan ze vertelde. Haar officiële taak in de bunker is het beheren van de radioverbindingen met andere schuilplaatsen: codes ontvangen, berichten doorgeven, noodsignalen uitluisteren. Maar wat niemand weet, is dat Lana geen neutrale communicatiemanager is. Ze hoort bij een verzetsgroep die zich verzet tegen het regime dat de wereld in brand heeft gestoken.
Toen de kernramp kwam, ging haar strijd niet over: ze smokkelde informatie, saboteerde systemen en hielp mensen ontsnappen. Totdat ze op een dag zomaar vertrok, gewapend en alleen. Wanneer ze in scène 2 zwaargewond binnenkomt met een kogelwond in haar schouder, begrijpt nog niemand hoe groot de gevolgen zullen zijn.
De regering laat kort daarna weten dat de leider van het land vermoord is. Ze zoeken een dader met een wond in de schouder. Terwijl Lana half bewusteloos op een matras ligt, moeten de anderen besluiten wie ze voor zich hebben: een moordenaar, een held of misschien allebei.

Hoe is Lana in de groep?
Lana was altijd kalm, efficiënt en weinig spraakzaam. Ze zei nooit meer dan nodig was en observeerde liever dan ze meedeed. Ze werd gezien als iemand op wie je kon rekenen, maar nooit iemand die veel over zichzelf losliet.

Hoe ziet de groep haar?
Veel mensen respecteerden haar om haar betrouwbaarheid bij de radio. Sommigen vonden haar afstandelijk. Nu ze gewond is teruggekomen, wordt duidelijk dat niemand echt wist wie ze was.

Sterke kant:
Haar onwrikbare vastberadenheid en haar talent om kalm te blijven, zelfs in het heetst van de strijd.

Kwetsbaarheid:
Haar geheim dubbele leven dat nu onherroepelijk aan het licht komt, en haar angst dat haar keuzes de groep in gevaar brengen.