Als spelers zich vertrouwt voelen met elkaar en het stuk dan zijn ze op hun mooist: de ontspanning zorgt ervoor dat ze met een vanzelfsprekendheid op het toneel staan die ervoor zorgt dat ze de rol kunnen spelen vanuit hun eigen interpretatie in plaats vanuit die van mij.

Het rare is dus dat de ene groep daar sneller zit dan de andere groep, dat hangt samen met de sociale structuur: klikken ze met elkaar? Naarmate de repetities vorderen voelen ze zich meer op hun gemak met elkaar en hoe vroeger dat gebeurt hoe meer ze ervaren hoe het s om in de flow met elkaar toneel te spelen. Hoe eerder die fase aanbreekt hoe eerder ik meer de diepte in kan gaan met regisseren.

Ik werk dus vanuit de ontspanning naar het plezier zodat zoveel mogelijk spelers de rol op hún manier aanpakken. Ik gebruik ze niet per se voor mijn visie???

Ik schrijf de regie aanwijzingen bovengemiddeld concreet uit: zo krijgt de speler een beeld van handelingen en ondertekst. Dit scheelt tijd in de repetities, als ik merk dat iemand erop blokkeert neem ik er net zo snel afstand van maar dat gebeurt nauwelijks: de meeste spelers vinden het prettig om te weten wat er van hem of haar wordt verwacht.